اصحاب فرمان نویسی در عهد قاجار

هدف: پژوهش حاضر، در پی مشخص کردن نقش افراد و مناصب حکومتی و دیوانی در نگارش و صدور فرمان های دورۀ قاجار است. روش/ رویکرد پژوهش: این پژوهش، با روش توصیفی و تحلیلی، بر اساس مطالعۀ کتاب های دست اول تاریخی، اسناد موجود، و بر پایۀ منابع کتابخانه ای و تجربیات عملی مولف نگاشته شده است. یافته ها و نتایج پژوهش: امر نگارش، تایید و اجرای مفاد فرمان، امری پیچیده و مستلزم دانستن اصول نگارشی مدون بود و در دیوان های متعدد حکومتی، سیری طولانی داشت. متصدی اجرای این سیر، از آغاز تا پایان، مسئولان حکومتی و دیوانی بودند. مناصبی که در راس ادارۀ حکومت قرار داشتند، و به علت نبود قانون مدون، امر آن ها، قانون و لازم الاجرا بود. این مناصب، تمام صاحب مناصب قاجاری از صدر تا ذیل حکومت و دیوانسالاری قاجار را در بر داشت. به این ترتیب که در مرحلۀ نخست، دستور صدور فرمان، توسط شخص پادشاه صادر می شد. مرحلۀ دوم، که مرحلۀ نگارش فرمان بود، توسط منشی الممالک و زیردستان وی انجام می شد. زیردستان وی عبارت بودن از: منشی، محرر، مذَّهب و از این دست. سپس، فرمان، باید در ادارات مربوطه به تایید کارگزاران دیوانی و لشکری شامل صدراعظم، مستوفی الممالک، و لشکرنویس باشی می رسید. امر تایید مفاد سند با عمل «صحه گزاری» و «دستینه» اجرا می شد که شامل مهرگزاری و نگارش نوشته های مبهم و ناخوانا در قسمت پشت سند بود. لازم به ذکر است که پشت سند را ظهر، و عمل نگارش بر این بخش از سند را ظهرنویسی می نامیدند. ثبت و رونوشت برداری از سند، توسط دفترداران دیوان صورت می گرفت. به این شکل که پس از نگارش، در هر مرحله ای از سیر سند در دواوین حکومتی، متصدیانِ رونوشت برداری، در دفاتری که به دفاتر خلود معروف بودند، به رونوشت برداری و ثبت سند می پرداختند. علت رونوشت برداری این بود که صورتی از فرمان برای مراجعات بعدی در دست باشد.